Od czego by tu zacząć? Wielkiego dylematu nie miałem. Nie ma lepszego źródła wiedzy o polskim dworze – jego kolorycie i obyczaju – niż „Pan Tadeusz”. Nie ma też bardziej fundamentalnego dla Polaków dzieła literackiego niż poemat Adama Mickiewicza. Uzasadniać tego nie muszę, a gdyby ktoś miał wątpliwości, zawsze można zajrzeć do któregoś z polonistycznych opracowań lub spytać pierwszego lepszego maturzystę (może raczej „lepszego”, niż „pierwszego”). Miast brnąć w truizmy, chciałbym podzielić się w tym miejscu swoim osobistym wspomnieniem z lat dzieciństwa. W moim rodzinnym domu stał na półce (do dziś stoi) potężny tom „Pana Tadeusza” z ilustracjami Józefa Wilkonia, wydany w latach siedemdziesiątych przez Wydawnictwo Arkady. Prawdopodobnie nim posiadłem jeszcze umiejętność czytania – a z całą pewnością czytania ze zrozumieniem – wertowałem tę księgę ze względu na owe intrygujące i odbiegające od wszystkiego co znałem, ilustracje. Przed moimi oczami przesuwał się cały korowód postaci i zdarzeń epopei, której treść mogłem w owym czasie jedynie przeczuwać i odgadywać - szlagoni z szablami, eteryczne damy, myśliwi, wojskowi, konie, powozy, pawie, harty, uczty, potyczki, polowania... A nad tym wszystkim dzika, niemal pierwotna litewska przyroda, dziwnie spychająca na margines całe to ludzko-zwierzęce panoptikum.
Minęły lata. Dowiaduję się właśnie, że kilka lat temu ukazało się kolejne wydanie „Pana Tadeusza” znów ilustrowane przez Józefa Wilkonia. Chociaż forma książki nawiązuje do tej sprzed czterdziestu lat, zawiera całkiem nowy zestaw ilustracji Mistrza. Trzeba będzie koniecznie nadrobić zaległości i zaopatrzyć się w tę pozycję. Wrażeń towarzyszących tym pierwszym dziecięcym kontaktom z wykreowanym przez Wilkonia światem już nie odtworzę, czemu by jednak nie spróbować dopisać do nich jakiś ciąg dalszy?
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz